შენ მაშინ მოხვალ, მარტოობას როცა შეიგრძნობ,
ათი ათასში გამომარჩევ და მე შემიცნობ,
როს უჩემობა შეგაშინებს, დაიგრიალებ,
მაგრამ რაღა დროს! უკაცრავად, დაიგვიანებ...
ჩემს სულში, უკვე სევდისფერად, აგარ იწვიმებ,
ლექსები შენზე, უშენობით აღარ იტირებს,
გაყინულ გულში, იმ სანატრელ ადგილს დამითმობ,
მაგრამ რაღა დროს! უკაცრავად, მე ვერ გაგათბობ...
იმედის ფერი ფერს დაკარგავს და წაერთმევა,
ყველაფერს, სხვისით, სხვა სახელი გადაერქმევა,
შენ მოხვალ, როგორც, უმწეო და ხელებშიშველი,
მაგრამ რაღა დროს! უკაცრავად, მე ვერ გიშველი...
გაგიჭირდება, სიამაყეს მაინც შელახავ,
წვიმაში, მზეში და ნისლებში – ვეღარსად მნახავ,
მომძებნი სადაც დაგეძებდა ჩემი ფიქრები,
მაგრამ რაღა დროს! უკაცრავად, იქ არ ვიქნები...
მე უშენობით ვალმოხდილი დავიგრიალებ,
როცა გეძებდი, სად იყავი? დაიგვიანე,
მთელს სამყაროში ერთი მყავდი, ზღაპრად მიმყავდი,
ახლა რაღა დროს! უკაცრავად, მე შენ მიყვარდი...