შორს ზურმუხტისფერ სივრცეს იქით სანთლები სჩანდა,

დასასვენებლად მიიწევდა იქ მეზღვაური;

ერთხელ ზღვა გასწყრა, აირია, გაჟინიანდა,

ტალღებმა შეჰქმნეს ვაი-ვიში, აურზაური

და გემს უმიზნოდ, საუკუნოდ დააგვიანდა...

მას აქეთია იალქანი ზღვაზე მიფრინავს,

მისთვის ერთია, სად დახუჭავს ოცნება თვალებს,

მიუწვდომელი სანთლები კი, ბრწყინავს და ბრწყინავს.

როგორ მაგონებს ის სანთლები ჩემს იდეალებს!