მოკვდა თუ არა, ყველამ აცხონა,
ცოცხალი არვინ არ მიიკარა,
მე ფიროსმანის ქუჩაზე ვცხოვრობ
და ყოველ დილით ვხვდები ნიკალას ,, . . .

როდესაც ვუსმენ ლადოს ამ სიტყვებს,
წარსული მებრძვის და აწმყო მიყეფს,
სხვისი ზეიმი გამართულია . . .
არავინ იცის ეს რა რთულია . . .
მომავალია , ბნელით და რისხვით.
მე შევეგებო - მაშინ დამისხით.

. . . ,, ძილგატეხილი და არეული ,
ჭიქა არაყით გაიხსნის მადას .
მერე შეკრთება , ვით მთვარეული
და ორთაჭალის ლამაზებს ხატავს.

ქართული ზეცა, ქარული ზვარი,
მტკვარი მღვრიე და მტკვარი ანკარა...
ჩემი თბილისი და ფიროსმანი,
არ ვიცი, ასე რამ შემაყვარა , , .